ﺍﯾﻦ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﻭﺍﻗﻌﯽ ﺍﺳﺖ :
*
ﺯﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ « ﺁﻧﺘﻮﻧﯽ ﺑﺮﮔﺲ » ﭼﻬﻞ ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮﺩ، ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪ ﺗﻮﻣﻮﺭ ﻣﻐﺰﯼ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﺑﯿﺶ ﺍﺯ ﯾﮏ ﺳﺎﻝ ﺩﯾﮕﺮ ﺯﻧﺪﻩ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﻣﺎﻧﺪ .
ﺍﺯ ﻃﺮﻓﯽ ﻭﺿﻊ ﻣﺎﻟﯽ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﺑﻪ ﻫﻢ ﺭﯾﺨﺘﻪﺍﯼ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﻧﻤﯽﺗﻮﺍﻧﺴﺖ ﺍﺭﺛﯿﻪﺍﯼ ﺑﺮﺍﯼ ﻫﻤﺴﺮﺵ « ﻟﯿﻦ » ﮐﻪ ﺑﻪ ﺯﻭﺩﯼ ﺑﯿﻮﻩ ﻣﯽﺷﺪ، ﺑﻪ ﺟﺎ ﺑﮕﺬﺍﺭﺩ .
« ﺑﺮﮔﺲ » ﺗﺎ ﺁﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﻫﺮﮔﺰ ﺭﻣﺎﻧﯽ ﻧﻨﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩ، ﺍﻣﺎ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﻣﯽﮐﺮﺩﺍﺳﺘﻌﺪﺍﺩ ﻧﻮﺷﺘﻦ ﺩﺭ ﺩﺭﻭﻧﺶ ﻫﺴﺖ، ﺗﺎ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺣﻖ ﺗﺄﻟﯿﻒ ﻭ ﺗﺎﻣﯿﻦ ﺁﺗﯿﻪﯼ ﻫﻤﺴﺮﺵ، ﯾﮏ ﺭﻭﺯ، ﯾﮏ ﻭﺭﻕ ﮐﺎﻏﺬ ﺳﻔﯿﺪ ﺩﺭ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺗﺤﺮﯾﺮ ﮔﺬﺍﺷﺖ ﻭ ﺷﺮﻭﻉ ﺑﻪ ﻧﻮﺷﺘﻦ ﮐﺮﺩ . ﺣﺘﺎ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﻧﺒﻮﺩ ﮐﻪ ﺑﺘﻮﺍﻧﺪ ﺁﻧﭽﻪ ﻣﯽﻧﻮﯾﺴﺪ، ﺑﻪ ﭼﺎﭖ ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ، ﺍﻣﺎ ﺑﻪ ﻏﯿﺮ ﺍﺯ ﺁﻥ ﮐﺎﺭ ﺩﯾﮕﺮﯼ ﻧﻤﯽﺗﻮﺍﻧﺴﺖ ﺑﮑﻨﺪ .
« ﮊﺍﻧﻮﯾﻪﯼ ۱۹۶۰ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﻦ ﺑﯿﺶ ﺍﺯ ﯾﮏ ﺑﻬﺎﺭ ﻭ ﯾﮏ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎﻥ ﻓﺮﺻﺖ ﺯﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩﻥ ﻧﺪﺍﺷﺘﻢ ﻭ ﻫﻢﺯﻣﺎﻥ ﺑﺎ ﺑﺮﮒ ﺭﯾﺰﺍﻥ ﺧﺰﺍﻥ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﯽﻣﺮﺩﻡ «…
« ﺑﺮﮔﺲ » ، ﺑﯽﻭﻗﻔﻪ ﻭ ﺩﺭ ﻧﻬﺎﯾﺖ ﺍﻧﺮﮊﯼ، ﭘﯿﺶ ﺍﺯ ﭘﺎﯾﺎﻥ ﯾﺎﻓﺘﻦ ﺯﻣﺎﻥ ﺗﻌﯿﯿﻦ ﺷﺪﻩ، ﭘﻨﺞ ﺭﻣﺎﻥ ﻭ ﺗﺎ ﻧﯿﻤﻪﻫﺎﯼ ﺭﻣﺎﻥ ﺩﯾﮕﺮﯼ ﺭﺍ ﻫﻢ ﻧﻮﺷﺖ؛ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎً ﺑﻪ ﻫﻤﺎﻥ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﮐﻪ « ﻓﺎﺭﺳﺘﺮ » ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻡ ﻃﻮﻝ ﺯﻧﺪﮔﯽﺍﺵ ﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﺭﻣﺎﻥ ﺑﻨﻮﯾﺴﺪ ! ﻣﺤﺼﻮﻝ ﮐﺎﺭﺵ ﺣﺘﺎ ﺑﻪ ﺩﻭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﮐﺎﺭﻫﺎﯼ « ﺳﺎﻟﯿﻨﺠﺮ » ﻧﻮﯾﺴﻨﺪﻩﯼ ﺍﻣﺮﯾﮑﺎﯾﯽ ﺭﺳﯿﺪﻩ ﺑﻮﺩ .
ﺍﻣﺎ « ﺑﺮﮔﺲ » ﻧﻤﺮﺩ ! ﺳﺮﻃﺎﻥ ﻣﻐﺰﯼﺍﺵ ﻧﺎﮔﻬﺎﻥ ﺷﻔﺎ ﭘﯿﺪﺍ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺍﺛﺮﯼ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺩﯾﺪﻩ ﻧﺸﺪ ! ﻭ ﺍﻭ ﺩﺭﺗﻤﺎﻡ ﻃﻮﻝ ﻋﻤﺮ ﻃﺒﯿﻌﯽﺍﺵ ﺗﻮﺍﻧﺴﺖ ﺑﯿﺶ ﺍﺯ ۷۰ ﺭﻣﺎﻥ ﺑﻨﻮﯾﺴﺪ . ﭼﻪ ﺑﺴﺎ ﺍﮔﺮ ﺁﻥ ﺟﻤﻠﻪﯼ « ﻣﺮﮒ ﺑﺎ ﺳﺮﻃﺎﻥ » ﺭﺍ ﻧﺸﻨﯿﺪﻩ ﺑﻮﺩ، ﺁﻥ ﻫﻤﻪ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﻤﯽﻧﻮﺷﺖ .
ﺑﺴﯿﺎﺭﯼ ﺍﺯ ﻣﺎ ﺷﺒﯿﻪ « ﺁﻧﺘﻮﻧﯽ ﺑﺮﮔﺲ » ﻫﺴﺘﯿﻢ؛ ﻧﯿﺮﻭﯼ ﺑﺰﺭﮔﯽ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺩﺭﻭﻥ ﺧﻮﺩ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ، ﻭ ﺑﺮﺍﯼ ﻇﺎﻫﺮﮐﺮﺩﻧﺶ، ﺩﺭ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﯾﮏ ﺿﺮﻭﺭﺕ ﺧﺎﺭﺟﯽ ﻣﯽﻣﺎﻧﯿﻢ .
ﻣﻦ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﺷﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺩﻟﯿﻞ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﭘﺪﺭﻡ ﻭ ﻫﻢﻧﺴﻼﻥ ﺍﻭ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﺎ ﺷﯿﻔﺘﮕﯽ ﺍﺯ ﺟﻨﮓ ﺟﻬﺎﻧﯽ ﺩﻭﻡ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯽﮐﺮﺩﻧﺪ . ﭼﺮﺍ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺯﻣﺎﻥ، ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺣﺎﻟﺖ ﺁﻣﺎﺩﻩ ﺑﺎﺵ، ﺑﻪ ﻃﻮﺭ ﻧﺎﺧﻮﺩﺁﮔﺎﻩ ﺍﺯ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﺑﺨﺶ ﺩﺭﻭﻥ ﺷﺎﻥ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﻣﯽﮐﺮﺩﻧﺪ .
ﻧﻮﺷﺘﻪ : ﺍﺳﺘﯿﻮ ﭼﻨﺪﻟﺮ / ﺑﺮﮔﺮﺩﺍﻥ ﻧﺎﻫﯿﺪ ﮐﺒﯿﺮﯼ